मराठी मुख्य सूची|मराठी पुस्तके|श्रीज्ञानेश्वरांची गाथा|
अभंग ३५१ ते ३५५

पांडुरंग प्रसाद - अभंग ३५१ ते ३५५

श्रीज्ञानेश्वर महाराजांची गाथा म्हणजे विठ्ठल प्राप्तीचा एक सोपा मार्ग. यात विठ्ठ्लाच्या सगुणनिर्गुण रूपाचे मोहक वर्णन केलेले आहे.


३५१

तुझिया गुणासाठीं लागलों भजनापाठीं ।

तुझी सगुणगोठी ह्रदयीं वसे ॥

मी म्हणें तें जीवन कीं

निर्गुण चैतन्यघन ।

व्याप्य व्यापक स्थान दुजें नाहीं ॥

विश्वाकारें जगडंबरला जो श्रुति

नेति नेति म्हणोनि ठेला ।

हेंची भावें विचारी भलें ॥

परि दृष्टी सगुण ह्रदयींचि हेचि

खुण परी न विसंबे तुझीया पाया रया ॥१॥

तूं एकुची एकला बाहिजु भीतरी ।

कोणा द्वैतपरी सांगो बापा ॥२॥

म्हणोनि परापर स्थूळसूक्ष्मादि विचार ।

तो तुझा सगुणची आधार मज वाटे ॥

म्हणोनी ते तुझी बुंथी हेचि

उरो आम्हां स्थिती ।

कीं द्वैताद्वैत भ्रांती न लगे मना ॥३॥

ते तुझेनि सुखें पडिपाडे आणि हें

मनची स्वयें उजाळें ।

तेथें थोडें बहु न निवडे ऐसें जालें ॥

तेथें आपुलेंची अंग विसर पडो ठेलें ।

शेखी सोंगची दुणावले रया ॥४॥

या मनाची भ्रांती फेडावया तो तुझा

सगुणभाव मज गोड लागे ।

पाहाते पाहाणियामाजि स्वयेंची

विस्तारलासी कीं देखणेंची होऊनी अंगें ।

त्रिपुटीसहित शून्याशून्य निमाले

ॐकार मार्गही न चले ।

रखुमादेविवरु विठ्ठले उदारे ।

सुख भोगिजे येणें अंगे रया ॥५॥

३५२

डोळ्याची निशी कोणें काढिली ।

की रविबिंबा हारीं कोणे आणिली ॥

कीं काळिमा पाठी प्रकाशु तरि

चंद्र हा नव्हे चकोरा पारणें ।

फिटलें विकासित कुमोदिनी चंद्र

हा न दिसे सेखीं नवलावो हे

तुझी बोली रया ॥१॥

तूं चंद्रमा आर्त चकोरें आम्हीं ।

तृप्त झालों तुझ्या नामीं रया ॥२॥

जाणाचिया राया सुजाणा ।

कीं जीवाचिया जिवना ।

जिवलगा सोईरिया निधाना गा ऐसा ॥

तो तूं प्रकृतिपरु न कळे तुझा विचारु ।

साचारी वेवादती दाहीदिशा ॥

ऐसोंचि लाघव कोणा दाविसी दातारा ।

बोलु ठेविसी कोणा कैसा रया ॥३॥

आवडी माजी लागे हे गोडी ।

नाम रसनेसी सुखनिज कीर्ति हे गाढी ॥

तुझा स्वरुपतंतु लागो या मना ।

अंतरीच्या जीवना अगा तूंचि ॥४॥

लक्षालक्ष संभार नातुडे हा विचार

म्हणोनि श्रुति नेति नेति तो तूं

येकलाचि नट ना देखलासि दातारा न

कळे तुझी हेचि स्थिती ।

म्हणौनि सांडिमांडी करुं नको मना

सगुण जोडे ते करी प्रीति रया ॥५॥

यालागीं मनेंसि बोध चाळावा कीं

जोडलेपणें पाहावा ।

कीं कोणाहि या मावा इंद्रियांचिया ॥

सकळ इंद्रियेंसी नगर कोंदलें दशदिशीं विस्तार ।

म्हणौनि तुझे रुप अनावर कोणें धरिजे

दातार बापरखुमादेविवरा विठ्ठला धिरा उघडा ।

डोळा देखिजे निधान तंव मार्ग सोपा रया ॥६॥

३५३

काळां पैं गोवळु काळासि आलोट ।

नामामृतें पाठ भक्ता देहीं ॥

नित्य सुखा आह्मां तपांचिया कोडीं ।

न लागती परवडी व्रतें तीर्थे ॥१॥

सुलभ सोपारा सर्वाघटीं अससी ।

साधुसंगें दिससी आम्हा रया ॥२॥

चैतन्याशेजारीं मन पैं मुरालें ।

सावळें सानुलें ह्रदयघटीं ॥

बापरखुमादेविवरु विठ्ठलराज ।

निवृत्तीनें बीज सांगितलें ॥३॥

३५४

मंगळमूर्ति तूं किं मनाचिया लावण्यवाणा ।

वेधी वेधक तूं सहजगुणा ।

सगुण निर्गुण न कळे तुझें विंदान ।

कैसें आपचि पर दाटुन रिगसि ॥

तेथें नवलाव वर्णु काय कोण रया ॥१॥

वर्णितां तुझे गुण मना मौन्य पडे ।

कळिकाळ बापुडें काय करिल आह्मां ॥२॥

ध्यानमूर्ति तुझी मनें अळंकारली मनामाजी

संचरली ।

संचरता इंद्रियें समानपदीं तुजविण

न दिसे आन बोली ।

तेथें भिन्नाभिन्नपणीं कोणा पाहों दातारा

दिठी सुखाचेनि सुखें स्थिरावली रया ॥३॥

बापरखुमादेविवराविठ्ठले वोतप्रोत सधन

नावेक नुरे कांहींएक केलें ।

तुझें तुज गर्‍हाणें किती देऊं

दातारा बोलवितां नव्हे भले रया ॥४॥

३५५

तुझी सेवा करीन मी मनोभावें वो ।

माझें मन गोविंदीं रंगलें वो ॥१॥

नवसिये नवसिये माझे नवसीयेवो ॥

पंढरिचे दैवते विठ्ठले नवसिये वो ॥२॥

बापरखुमादेवीवरे विठ्ठले वो ।

चित्तीं चैतन्य चोरुनि नेलें वो ॥३॥

N/A

References : N/A
Last Updated : February 25, 2010

Comments | अभिप्राय

Comments written here will be public after appropriate moderation.
Like us on Facebook to send us a private message.
TOP