सुखाचे संगती परपुरुष तुम्हीरे बेमान ।
बहार भोगुनिया शेवटी व्हाल दुस्मान ॥ध्रु०॥
असुन मी ऐवढी सगळ्यांचि रे सासुरवासी ।
प्रीत चालवली कळल्याविण अणिक जीवासी ।
न होता दर्शन नित रहात होतो उपवासी ।
आठव कर सख्या काही भिउन चाल देवासी ॥
लागला पुरता तुजपाई डाग दैवासी ।
किति करू चिंता पलंगावर सौख्य सुवासी ॥चाल॥
जेव्हा तेव्हा केल पतीपरिस तुझा रे सन्मान ।
बुडाले दिसते कलयुगी सकळ इमान ॥१॥
प्राणप्रियकरणी तुज वाचुन चैन पडेना ।
सुरुपवंती कोणती स्त्री आवडेना ॥
वाचिता लिहिता अर्थातरी चित्त जडेना ।
पुराणी भजनी कीर्तनी लयलक्ष गडेना ॥
जवर जीव शरीरी तवर तर गोष्ट घडेना ।
रत्न तुज ऐसे धुंडिल्यास सापडेना ॥चाल॥
कसुन किती पहासी खरे सुहास्य वदने मान ।
सत्य पाहुन या आले युधिष्ठिरास विमान ॥२॥
पुरुष तुम्ही कपटी काय तुम्हास उंच पदार्थ ।
नाहक भरी पडले धड प्रपंच ना परमार्थ ।
धुरंधर एव्हढा संपन्न पराक्रमी पार्थ ।
सुभद्रासदनी राहिला सर्व खचितार्थ ।
वनांतरी तपला तप विश्वामित्र यथार्थ ।
अखेर रंभेचा पहा तयाने केला स्वार्थ ॥चाल॥
अशी रीत तुमची, भोगिता व्यर्थ अभिमान ।
दावुन भावार्थ केसाने कापलीस मान ॥३॥
॥ चाल ॥ सुखशयनी मम प्रियकर प्राणविसावे ।
अविट ममतेत विट विकल्प कधि ग नसावे ॥
कल्पवर आपले सुखरुप देही प्राण असावे ।
आनंदे सदनी सोन्याचे दिवस दिसावे ॥
म्हणे गुणी गंगु हैबती हे शब्द ठसावे ।
सदोदित ह्रदयी रिझवावे भाव बसावे ॥चाल॥
महादेव गाती राखुन इष्काचे गुमान ।
प्रभाकर कविची कविता अमृता समान ॥४॥