अनंतरूपी लय लक्ष जसे तुकोबाचे रंगले ।
तसे तुझे ध्यान मलारे लागले ॥ध्रु०॥
जेव्हा तेव्हा तुजसाठी सख्या जिव माझा कळकळी ।
फुटे शरिरात मदनउकळी ॥
त्यजुन रुपरंगाची असी पाकळी ।
भोगिता येर फुलांची कळी ॥
असे जर कळते स्नेहाअधी तर राह्ते मोकळी ।
आता नाही सुटत प्राण आकळी ॥चाल॥
म्हणवुन घालिते गळ । घरी असुन सर्व मंगळ ॥
भासती सकळ इंगळ ॥चाल॥
नसुन अमंगळ कुरुप कुठे का मन वैतागले ॥१॥
उगीच अकाळी बहुत उठे मलिन मेघ डंबर ।
शोधिता वर पोकळ अंबर ॥
चुकी नसता गांजिल्यामुळे खरे बसली कंबर ।
त्यात बहरत ऐन उंबर ॥
खाते पिते नेसते नवा भरजरी पीतांबर ।
स्वच्छ शय्येवर धौतांबर ॥चाल॥
हे वरवर सारे सोहोळे ।
करू काय कनक कोहोळे ॥
होती विषयाचे डोहोळे ॥चाल॥
येति उमाळे घडोघडी सौख्य स्मरुन मागले ॥२॥
विवाह झाला ज्यासवे तयास दुर ठेउनी ।
अनंदे गुज पुसते येउनी ॥
न्याहाळूनी पहाता उराकडे लगबग मग जेउनी ।
छपर पलंगी आवडिने नेउनी ॥
गाठ सोडुनी कंचुकिची करी तांबुल देउनी ।
मिठी मारुन बसत घेउनी ॥चाल॥
चारी प्रहर रात्र या सुखे ।
कर्मिता सुशोभित मुखे ॥
जाते विसरुन अवघड दुःखे ॥चाल॥
कितिक कौतुके मिजाजिने आर्जविते चांगले ॥३॥
फुलाप्रमाणे संगसमयी तव काया तोलते ।
हसुन आसनात मधुर बोलते ॥
निजनिजल्याने घर्म पुसुन वेलदोडे करी सोलत्ये ।
शिरा पानाच्या मी नखाळत्ये ॥
निकड कार्य करणे आल्या दुसर्यावर कोलत्ये ।
संतोषे रतिरसांत डोलत्ये ॥चाल॥
करी कवन गंगु हैबती ।
पुढे अर्थ यमक राबती ॥
ऐकून चतुर थांबती ॥चाल॥
महादेवाच्या पाहुन गती रिपुमंडळ पांगले ।
प्रभाकर म्हणे ह्रदय डागले ॥४॥