श्रीनारदभक्तिसूत्रें - सूत्र ४६

माया म्हणावी ते कैसी । जे नसूनि सर्वाते ग्रासी । बुडतां बुडवी जीवासी । संसार घोर समुद्रीं ॥४४२॥
माया तेचि कल्पना । कल्पनेने संसार रचना । खरी करूनि दाविली जनां । मुळीं नसतां काहींचि ॥४४३॥
कल्पनेपासूनि झाला । जगदभ्रम रूपासी आला । कल्पनाचि आधार त्याला । मिथ्या मोह उपजवी ॥४४४॥स
या कल्पनेविरहित झाला । किंवा मायेपासूनि सोडविला । ऐसा नाहीं कोठें देखिला । संसारी जीव ॥४४५॥
परि ते झालियावीण । नव्हे शाश्वत समाधान । यालागीं सांगति साधन । उपाय परोपरीचे ॥४४६॥
प्रथम करावा संगत्याग । त्यानंतर बोलिला सत्संग । ममता टाकून व्हावें अलग । तरीच माया निरसेल ॥४४७॥
आत्मा स्वरूपत: असंग । परि नेणातियांसी देहसंग । होतांचि ओढवला प्रसंग । दारूण संसार यातनेचा ॥४४८॥
देहात्मबुध्दि जे जडली । तेणें डोळियां झांपड आली । देखत देखत भुली पडली । कर्तव्याकर्तव्याची ॥४४९॥
आत्म्यासी आपलें विस्मरण । हें मूळ मायेचें लक्षण । तेणें दृढ संसारबंधन । बांधोनि घाली जीवासी ॥४५०॥
हें माझें तें माझें । डोईवर घेतलें ओझें । तेणें कष्टी झाले सहजे । आपआपणा विसरोनि ॥४५१॥
गृहदारा पुत्र मित्र । धनसंपत्ति इहपरत्र । भोगसामुग्री रचितां विचित्र । आसक्त केलें सर्वासी ॥४५२॥
तो संग आधीं सांडावा । तरीच मोक्ष पावावा । विषयसंगतिचा गोवा । बिकट आहे ॥४५३॥
विषयसंगतिनें विषयध्यान । जडोनि राहे परिपूर्ण । तेंचि पतनासी कारण । जन्ममरण भोगवी ॥४५४॥
विषयांपासोनि सोडवण । करितील संतसज्जन । यालागीं त्यांचे चरण । नित्य सेवित रहावें ॥४५५॥
संतसंगति करितां । उपदेशाचें श्रवण घडतां । हे माया मोह सरिता । आटूं लागे सत्वर ॥४५६॥
संतसेवा करितां । सहज अनुभव ये हातां । दु:ख शोक मोहवार्ता । दरी पळे ॥४५७॥
माया म्हणजे ममता । हातीं नसोनि मिरवी सत्ता । पदार्थमात्रीं आसक्तता । तेंचि मूळ दु:खासी ॥४५८॥
स्त्री पुत्र गृह धन । हें तो सर्व ईश्वराधीन । असोनि त्यावरी जडलें मन । माझें माझें म्हणविती ॥४५९॥
परि माझें ऐसें काहीच नाहीं । ईश्वरनिर्मित सर्व काही । ऐसे जाणे जो लवलाहीं । तोचि तरेल भवनदी ॥४६०॥
सकल सत्ता ईश्वराची । निर्माण करी सर्व तोचि । ऐसें जाणोनि ममत्वाची । ग्रंथी ज्यानें तोडिली ॥४६१॥
तोचि तरेल भवार्णवीं । ईश्वरार्पणें धन्य पदवी । पावूनि जन्ममरणाच्या चुकवी । यातायाती सकळ ॥४६२॥