उध्दवजी मधुवनीं ॥
फ़ट फ़ट फ़ट फ़ट बटकिसी रतला हरि तरि काय समजुनी ॥ध्रु०॥
आतां काय म्हणावें तरी ॥
कुचकुचकुच जन बोलत गाई थुंकत तोंडावरी ।
तिचि याची कांहि तरी सरी ॥
कोण कुळ आपुलें बटकुर धरिलें उरीं ।
अबरुच नाहीं तिळभरी ॥
कुठकुठ सुधा राहिना अशि काय सौदेगिरी ।
आम्ही काय जाणों याची परी ॥
पट पट पट पट आणा वाहिल्या येतो म्हणून गेला हरी ।
अपयश केवढें शिरीं ॥
खळ खळ खळ खळ रडतों रे आम्ही प्राणच देऊं यावरी ।
अशी काय कुबडी निकी ।
जातिची होऊन रांड फ़िकी ।
याणें घ्यावी काय तिची लाथ बुकी ।
अशि काय मना आलि तरी हुकी ।
ही कशी हो लहान चुकी ।
शिव शिव शिव शिव कुब्जा संगतीनें बरे म्हणतिल काय कुणी ॥
उध्दवजी म० ॥१॥
आठां ठायीं रांड वाकडी ।
कशि कशि कशि कशि लाज नुपजली त्याला वाटली फ़ांकडी ।
आम्ही तरि आलों आतां रडी ॥
यानें यानें यानें यानें बटकर धरिलें तिकडेच दिधली बुडी ।
याला जाली तिची आवडी ।
किति किति किति किति मरतो आम्ही परि हरी कुब्जेचा गडी ।
कुठे होती रांड खेबडी ।
नको नको नको नको असें वाटतें यमुनेत घ्यावी उडी ।
बटकिची काय परवडी ।
लगबग लगबग करिल आतां तिची वेणी फ़णी मुद राखडी ।
आतां काय हरि येतो पुन्हां ।
हे कळलेंच आमच्या मना ।
उगी तळमळ जिव राहिना ।
त्याची मसलत कांहीं समजेना ।
त्या सवतीनें गुंतविले म्हणा? ।
चर चर चर चर गळा कापिला कुठें होती रांड केरसुणी ॥
॥उध्द० ॥२॥
आता काय सांगूं याला ।
पुरे पुरे पुरे पुरे योग कशाचा भोगचि हा पातला ।
तुम्ही तरि सांगा त्याला ।
जिक जिक जिक जिक दु:ख पिकविलें योग यदुवरचि मिळविला ।
वंचुनिया मायबापाला ॥
गेला गेला गेला गेला त्याला काय आम्ही जो बटकीस भांबावला ।
कांहिं तरी लाज कपट्याला ॥
धिक धिक धिक धिक जळो जिंदगानी गाई काय म्हणु हरि रातला ।
कशी भूल पडली त्याला ॥
झुरु झुरु झुरु झुरु पंजर झालो कांहि नये ममता तिला ।
कोण खडखड रांड बटकीची ।
(याने तनु उजरावि कां तिची)
रति सोडून शुभ गरतीची ।
बरि मिळाली खुपसुरतीची ।
आतां कशि होते मति परतिची ।
कुठे होती रांड केरसुणी कशि भरली याचे मनीं ।
जिचें नांव घेईना कुणी ।
हर हर हर हर शिवा पाही तूं वहिवाट मोडूं नये जुनी ॥
॥उध्द० ॥३॥
कुठं होती रांड पोटजळी ।
चर चर चर चर गळा कापिला बसलिच आमुचे मुळीं ।
आतां जरि येती गोकुळीं ।
कर कर कर कर चावुनी खातो तिच्या नरड्याची नळी ।
देखत लंगडी खुळी ।
उचलून द्या ना सुळी ।
गुज गुज गुज गुज सांगुनी तिसीं खलबत करी गोकुळीं ।
गोकुळ सगळें गिळी ।
तळ तळ तळ तळ तळमळतो जसि जलविरहित मासुळी ।
बुडवून आमुची कुळी ।
दुडु दुडु दुडु दुडु धांवत गेला तिच्या उतरला तिळीं ।
आतां राहिल अब्रु कशी ।
अशि कां याणे बाळगिली मिशी (?) ।
कोण धांगड रांड घरघुशी ।
जिची मळकट वाकळ उशी ।
तिजवरता माधव खुशी ।
कविरायाची समजुत येईना मनीं । उध्दवजी मधुवनीं ॥४॥