साजणी समयिं घरधणी नसत किती उणी युक्ती छावणी
असून कुणिकडे ।
अलि वर्षा परि न मन हर्षी झाली दुरदशा कीं मदनापुढे ॥ध्रु०॥
चट उठावल्या घनघटा, पडती पटपटा बिंदु कटितटासि
बळकट धरा ।
आता पूर नद्यासी भरपूर येईल मग शूर कसा येतो घरा ।
हा पवन भयंकर भुवन सख्याविण अवन कोण करि पवन
घनाहुनि बरा ।
ही शंका मज भय कंपा देति कुणि संपादणी तरी करा ।
ही सर्द हवा घन गर्द करी उपमर्द भदनकंदर्प देत भडिमारा ।
हा कहर जातीचा बहर मदनाचि लहर येति सरसरा ।
घनघोर गर्जनी मोर तिमिर वर जोर रात बहु थोर
वाजे करकरा ।
सारे बिळांत नयन हे जळांत होता पळ पळांत जीव घाबरा ।
किती संचित हिनमति वंचित मज गडे किंचित सुख
नये दिसून
अतिसुंदर तनु कुच मंदगिरिसम कुंदरदन काय असून ।
अशि मंडित तनु केली खंडित पति कुठें बसला रुसून ।
अकलंकित कुळ मन शंकित केली तनु अंकित मन्मथ घुसून ।
मणिहार सकळ तनुभार विकळ संसार करिल कोण पार
कठिण सांकडे ।
किती चिंता करुं भगवंता मनामधि संतापुनि येतें रडें ।
साजणी समयिं घरधणी ॥१॥
हा विलास गडे दिलखुलास पसरुनि फ़ुलास पतिसम तुला
सहित कधीं घडेल ।
असा काम मनांत जरी राम न घडविल ठाव कसा न सखि उडेल ।
सडिसाट नयन किती वाट पाहति घनदाट अजुनि तरि हाट
धरुनि शिग चढेल ।
ही रति कफ़ालत सरती त्याचि मज वरतीच संगत पडेल ।
नाहिं तोक उदरिं, किती शोक करिती जन लोक कुणिगे तरी रडेल ।
मला पाय पतीचे सदुपाय गडेग त्याचे काय मजविणें अडेल ।
घरीं दीर सासुची किरकिर मजसि नसें धीर कधीं तरि वीर
पलंगी चढेल ।
मग भाळपदीं रतिकाळ नाहिं तर ताळ नघडे कसा पडेल ।
माझि उंबर किती गडे कंबर बसली सदंबर नको म्हणे कुडी ।
मेला शंबररिपु मनिं तंबर मजवरि शंभर शर हे सोडी ।
माझी बंडाळ कुठें घेउं धुंडाळ कसीरे चांडाळ दिधलीस बुडी ।
असें कंजनयन याला अंजन नाहीं मम रंजन कोण परवडी ।
मन उदास कुणि पतिपदास धुंडिल सुदास पण जासुदास देईन कडी ।
आलो दुधार मन गडे सुधार मग सुख उधार दु:ख रोकडें ॥२॥
साजणी सम मी कांही दोष म्हणुनि पतिरोष करिन संतोष
ह्याणें माझा हर्ष सकळ उडविला ।
कोण रांड मिळाली खटभांड तिणेच माझी सांड कराया पढविला ।
किती नवस करुनि बसूं हिंवस व्यर्थ गेले दिवस कुणिग अडविला ।
कोण सवत केली भुत भक्त तेणें मन कुवत ह्रदयीं जडियेला ।
माझी दशा करुनि अशी खुशाल कुणितरि उभा असेल ।
सारि निशा कैफ़ चढविला ।
किति लवत होतें मुख गवत धरुनि सवत मिळाली तिणें दडविला ।
असा तर्क करिते परी अर्क सरस तो गर्क कर्कश शब्द
बोलुनि चिडविला ।
कुडकुडीत चित्त धडधडीत देह कडकडीत जणू ग कढविला ।
मणिकुंडल देतें भुमंडल जरि कुणी धुंडल पतिसाठीं हिंडल
निश्चयी निका
उरिं खंजिर जाणो लोह जंजिर मज माणमंजर चणीं नका ।
माझी मंगळ तनु हे अमंगळ झालि मुखिं वंगळ पांढरफ़िका ।
रतिरंजित काचि सींजित मधुकर गुंजित गेले किंग फ़ुका ।
हा कांत कठिण आकांत मदन करि शांत न धरि वांकडें
साजणी समयीं ॥३॥
तिचि रती सबळ भगवती पावली होती म्हणून तिचा पती
अचानक आला ।
मग गडबड तिची मोठी लडबड गेली सारि बडबड आनंद झाला ।
होति मायबाप करित हाय हाय धरुनि त्यांचे पाय मग
महालीं गेला ।
झाली भेट बसविली पेठ सुखाची लोट भेटला तिजला ।
मग हात धरुनि महालांत मंचकीं जात अश्रु नयनांत
सागर भरला ।
म्हणे भलि केली रांगोळी नित्य आंघोळी नयनीं जळिं झाली ।
जिव कंठी उरला ।
अशि गळां पडुनि खळखळ रडली वेल्हाळा गहिवर आला ।
मग झाली पतिकर कर्षित मनिं बहु हर्षित रतिसुख दर्शित
हेतु पुरविला ।
स्थिर जंगम त्याचा सुख संगम न पवती दंग मनांत मुसमुसी ।
रतिचे वेळे झाले नयनांचल मन्मथ झुलत मानसीं ।
कुचकुंभांकित परि भंगाहुनि तिच्या रंभा किती उर्वशी ।
असे संकट हरिस कळंकट वारिल व्यंकट न स्वि भरवसी ।
कविराज काव्य सिरताज करिल कुणी आज याजहुनि साज
निवळ चोखडें ।
तरि आदर, नाहीं तरि संपर, भरावें उदर, विकुनि लाकडें ।
साजणी समयी ॥४॥