प्रेमस्वरूप आई, वात्सल्यसिंधु आई । बोलावू तुज मी आता कोणत्या उपायी । नाही जगात झाली आबाळ ह्या जीवाची । तुझी उणीव चित्ती आई तरीही जाची । चित्ती तुझी स्मरेना काहीच रूपरेखा । आई हवी म्हणूनी सोडी न जीव हेका । ही भूक पोरक्याची होई ना शांत आई पाहूनीया दुजांचे वात्सल्य लोचनाही । वाटे इथून जावे तुझ्या पुढे निजावे, नेत्री तुझ्या हसावे चित्ती तुझ्या ठसावे । वक्षी तुझ्या परी हे केव्हा स्थिरेल डोके, देईल शांतवाया हृस्पंदमंद झोके । घे जन्म तू फिरोनी येईन मीही पोटी, खोटी ठरोन देवा ही एक आंस मोठी ।