(दिंडी)
सोमकांताला च्यवनतात सांगे ।
चरित दक्षाचें रुचिर मला लागे ॥
असें वदला तो भीम गाधिजातें ।
वैश्य वृत्ताला सांग अतां मातें ॥१॥
(भुंजगप्रयात्)
वदे शाप तातासि बल्लाळसूत ।
अवस्था तशी पावली ती त्वरीत ॥
असें पाहतां घाबरे वैश्यकांता ।
करी शोक तो काय वर्णूंच आतां ॥२॥
पतीनें सुता बांधिलें वृक्षवल्लीं ।
असें ऐकुनी सत्वरें तेथ आली ॥
तिथें दीसलें एक मंदीर तीस ।
बसे सूत तेथें प्रभुपूजनास ॥३॥
तिला वाटली मिथ्य ती लोकवाणी ।
नृपा ती तया देतसे दोषवाणी ॥
असें वृत्त हें सांगुनीयां जनांनीं ।
मला आणिलें येथ त्यांना त्यजूनी ॥४॥
(गीति)
माझा बाळ कसा हा, पूजी भावें गजाननालागीं ।
ऐसें बोलुन त्यातें, प्रेमानें ती तयास आलिंगी ॥५॥
बल्लाळ बंधमुक्तहि, झाला दिधलें तयास मंदीर ।
राहे गणेश तेथें, भक्तिस्तव त्या समीप देव-वर ॥६॥
आणी बरोबरी जन, पाहे त्यासह सुतास इंदुमती ।
देखुन भक्ति तयांची, कौतुक करिते बहूत माता ती ॥७॥
माता सूतास वदे, बाळा चल तूं घरास आतां रे ।
कुदशा क्षणांत आली, पाहें चतुरा घराम्त त्यांस बरें ॥८॥
त्याच्या हीनदशेच्या, नाशासाठीं उपाय शोध तरी ।
हे लोक सांगती जरि, वृत्त खरें हें असेल जाण तरी ॥९॥
कोपूं नको तरी तुं, माझें आहे तुला असें म्हणणें ।
माझ्यासाठीं आतां, योग्य असे हें घरास तूं येणें ॥१०॥
मातेला बल्लाळें, म्हटलें भूपा कथी तुला हें तें ।
कोणाची माता नी, कोणाचा तो पिता वदे हो तें ॥११॥
माता-पिता असे हे, माझें आहे गजानन-प्रभु तो ।
माझा देह तयाला, अर्पण केला असे तुला कथितों ॥१२॥
गणपतिकृपेस होतां, लाधे मजला बहूतसें ज्ञान ।
ज्यानें देवां त्याजिलें, मोडियलें मंदिरास हें ज्ञान ॥१३॥
या गोष्टीचें फल हें, लाधे त्यांना असें असें जननी ।
माता-पित्यास आतां, जाणत नाहीं प्रभू असे दोनीं ॥१४॥
माझा मोह त्यजूनी जाईं आतां घरास परतुनी ।
धर्मा-चारां-परि तूं, पति-सेवा ही करीं दिवा-रजनीं ॥१५॥
(पृथ्वी)
वदे जननि त्यासही जरि खरा असे बाळ तो ।
प्रकार तरि तूं करीं मजवरी कृपा सांगतों ।
उपाय बहु संकटीं पडतसे तुझा तात हा ।
असें जननि भाषणा श्रवतसे वदे बाळ हा ॥१६॥
(स्त्रग्धरा)
या जन्मीं मुक्त नाहीं प्रभु-वर न करी सांगतो पातक्याची ।
तूं जेव्हां जन्मसी जो नृप-वर-कुलिं तूं पूढच्या जन्मिं साची ॥
माता होसी तयाची जनन पतित तो ऊदरीं नाम दक्ष ।
जन्मे तेव्हां तयाची उपजत गतिही जाणिजे पूर्वपक्ष ॥१७॥
(शालिनी)
पुत्रासाठीं भूपती यत्‍न सारे ।
केले ते ते व्यर्थ ते जात सारे ।
तेव्हां तो गे त्यासही तूजलागीं ।
कांतारीं तो हाकली याचलागीं ॥१८॥
श्री साधूंच्या आंग-वातेंच देहीं ।
होई तेव्हां जाणणें शुद्ध पाही ।
तेव्हां देई दर्शना देव-राव ।
सांगे तूंतें ठेवणें शुद्ध-भाव ॥१९॥
(साकी)
पुत्राचें हें भाकित ऐकुनी इंदुमती गहिंवरली ।
जाउनि तेव्हां पतिच्या ठायीं भक्ति-पथां अनुसरली ॥२०॥
धृ०॥सुन सुन वार्ता ही । भृगु कथिती भूप ही ।
ऐसें झालें नंतर तेव्हां विमान आलें तेथें ।
बल्लाळाला घेउन गेले देव-लोक हा जेथें ॥२१॥