(गीति)
कुंडिनपुरांत भूपति, भूपति नामें प्रसिद्ध कौंडिन्य ।
दैववशें तो भूपति, अ-सुत असा असुन पावला निधन ॥१॥
ऐकुन वार्ता कानीं, भार्या सुलभा तसेच ते मंत्री ।
तैसे अश्रित सर्वहि शोकानें गाळिती असूं नेत्रीं ॥२॥
दुर्धर प्रसंग येतां, सुचत नसे त्यास त्या प्रसंगाला ।
पाहून पातला तो, राज-गुरु शांतवीत सकलांला ॥३॥
उपदेश करी त्यांना, स्वार्थासाठीं करुं नका शोक ।
मर्त्याच्या वदनीं तें, पडतें नयनांमधील कीं उदक ॥४॥
मर्त्याचा देह पडे भूमीवर फार वेळ अग्न्य विधी ।
वाचून भार होतो, भूमीला शास्त्रमार्गिं हाच विधी ॥५॥
जे जे जन्मा येती, ते ते मरती अशी असे रीति ।
शशि-मित्र कुलामाजी, जे नृप मृत ते तयां नसे गणती ॥६॥
सतिला सहगमनाची, शास्त्रामाजी अशी असे आज्ञा ।
सांगे राज-गुरु तो, सुलभेला धर्म-शास्त्रिं जी आज्ञा ॥७॥
भूप-शवाच्या गुरु तो, सांगे सकलां करा तयारीला ।
षोडस विधींस आधीं, योजावा धर्म-सूत या विधिला ॥८॥
उत्तरकार्य करावें, धर्मापरि धर्म-सूत होऊन ।
भूपति अ-पुत्र म्हणुनी करणें आहे तुम्हांस जाणून ॥९॥
ऐसें ऐकुन वचना, सर्वांनीं शोक पूर्ण आवरिला ।
मंत्री मुख्य सुमंतें, पुत्रापरि सारिला असे विधिला ॥१०॥
सर्व जनांनीं दिधल्या, तीलांजलि भूप-रुप अश्म्याला ।
सुलभेस शांत करुनी, गेले सारे निवास-स्थानाला ॥११॥
सिंहासनिं कोणासी, स्थापावें हा विचार लोकांस ।
पडला असतां तेथें, मुद्गल आला त्वरीत नगरास ॥१२॥
मुद्गल वदे प्रधाना, राजाचा भव्य एक गज-महन ।
फिरवा समाजवृंदीं, शुंडांग्रीं रत्‍नमाल देऊन ॥१३॥
तो गज ज्याच्या कंठीं, अर्पिल ही माळ त्यास लोकांनीं ।
राज्य तयाला देऊन, राजा करणें असे वदे ज्ञानी ॥१४॥
मुद्गलवाणी रुचली, सर्वांनीं मानिली मनोभावें ।
नूतन भूपति होतां, सर्वांनीं त्या अभीष्ट चिंतावें ॥१५॥