(मालिनी)
नळ कवण असे तो नेम हा काय काजा ।
मम कथन करा हो तात बोले बिडौजा ।
वदत विनयवाचे ऐकुनी हीमवानें ।
कथन करित वृत्ता तीस तो शांततेनें ॥१॥
निषध म्हणुन देशीं भूप हा एक होता ।
सकलगुणयुता तो शांतसा पूर्ण ज्ञाता ।
बहुत समर अस्त्रें प्राप्त तीं त्यास झालीं ।
त्रिभुवन गमनाची शक्तिही माळ घाली ॥२॥
सुरवरजनपाला वाटते भीति ज्याची ।
सति तर दमयंती सुंदरी पूर्ण त्याची ।
दमन करुन सार्‍या वस्तुही तेजयुक्त ।
जनित करि विधी हा अर्क-रुपी प्रयुक्त ॥३॥
त्रिभुवन रमणींच्या गर्व हा तेजतेचा ।
हरि सति दमयंती नाम ही सार्थ वाचा ।
नळचरित पुढें हें ऐक वत्से भवानी ।
कथित सुरस वृत्ता तूजला येथ रानीं ॥४॥
(गीति)
गुरुपरि प्रगल्भबुद्धी, नीतीशास्त्री तसाच अंगिरस ।
मेरुपरीस श्रेष्ठहि, मानस हें खोल सागरा सरस ॥५॥
ऐसा प्रधान होता, नामें तो पद्महस्त गुणराशी ।
त्यासह सभेंत बैसे, तों आले गौतमाख्य त्या पाशीं ॥६॥
स्वागत केलें त्यांचें, असनीं बसवी तयांस विनयानें ।
पूजुन यथोपचारें, येणें केलें किमर्थ हेतूनें ॥७॥
नंतर पुशिलें त्यांना, मजला वैभव कशामुळें आलें ।
तें पुण्य काय केलें, कथणें मजला नृपाळ हें बोले ॥८॥
ऐकुन प्रश्न नृपाचा, गौतम कथिती तयास वृत्तान्त ।
सांगे हिमगिरि गिरिजे, ऐकवि वृत्तान्त तो तिला तात ॥९॥
(दिंडी)
भरतखंडी हा गौड देश आहे ।
तयामाजी हें एक नगर आहे ।
नाम पिंपळपुर असे त्याचें ।
तिथें नांदे क्षत्रीयकूळ साचें ॥१०॥
तयामाजी कीं एक पुरुष होता ।
असे ज्ञानी तो शुद्धचित्त होता ।
असे अधनी तो गांजिला कुटुंबांनीं ।
म्हणुन गेला तो घोर अशा रानीं ॥११॥
फिरत असतां तो देव-वशें आला ।
कुशिकसदनाचा लाभ त्यास झाला ।
मुनिस पाहुनि तो नमित पूर्ण-भाव ।
अशिरवचनासी वदत मुनी देव ॥१२॥
करो कल्याणा गणपती तुझें कीं ।
वचन ऐकुनि क्षत्रीय तोषला कीं ।
मुनी प्रार्थुनियां पुसत उपायासी ।
कसें होइल हो दारिद्रय निरसनासी ॥१३॥
कथित त्यासी ती भक्ति गणेशाची ।
करित यजनासी मूर्ति मृत्तिकेची ।
यजन आरंभीं शुद्ध चतुर्थीस ।
सांग करणें कीं शुद्ध चतुर्थीस ॥१४॥
मास श्रावण तो भाद्रपदीं चौथ ।
नेम करणें हा एकमास तेथ ।
सफल होतिल त्या कामना तुझ्या कीं ।
कथित कौशिक हा नेम क्षत्रिया कीं ॥१५॥
विधीपूर्वक हा नेम करी भावें ।
ध्यास गणपतिचा लागला सदैवें ।
अशन शयनीं नी भोजनीं दिसे देव ।
दहन झालें दारिद्रय होत राव ॥१६॥
पूर्वजन्मीं तूं एकाग्र गणेशाचें ।
यजन केलें हें पूर्ण सुफल त्याचें ।
असें गौतम हें पूर्ववृत्त सांगे ।
नळें ऐकुन तें ईश-पदीं रंगे ॥१७॥