(पृथ्वी)
मलाच नमितां शिरें पुनित जाहलीं पांच हीं ।
स्तवोन तुजला मुखें पुनित जाहलीं पांच हीं ॥
सुभूत रचुनी तसे विषय पांचही निर्मिले ।
सुरादि सकलां चराचर जगासहि निर्मिले ॥१॥
रजोगुण असे जगा रुजविलें तुझें कृत्य कीं ।
धरुन गुण सत्त्वही करिसि पालना तूंच कीं ॥
तमोगुण तुझा असे करित नाश हा साच कीं ।
असें करुन तूं असे पृथक एकटा मुख्य कीं ॥
म्हणून वदती तुला सकल साक्षि ते जाणते ।
गणांस धनि तूं असे गणपती तुझें नाम तें ॥
असा स्तव करी सदाशिव तिथें प्रभू ऐकुनी ।
गणेश वदती तया स्मरसि तूं मला कीं मनी ॥३॥
त्वरें करुन मी तिथें झडकरी शिवा येतसें ।
हरीन तव संकटा सतत ती वरा देतसें ॥
मदीय बिज-मंत्र हा जपुन तूं शरां योजुनी ।
शरेंच पुरं भग्न तीं सहज होति शंभो तिनी ॥४॥
त्रिपूर मग भस्म तूं करिसि देत ऐसा वर ।
वरास मिळतां बहू मुदितसा असे शंकर ॥
वरास मिळतां तिथें भुवन एक तें बांधुनी ।
करुन यजनां शिवें गणपती तिथें स्थापुनी ॥५॥
समीप वसवी मणीपुर असें लघू क्षेत्र तें ।
शिवासह सुरांस दे गणपती तिथें भेट ते ॥
गणेश मग गुप्त ते सकल साक्षिनें जाहले ।
शिवासह सुरीं गजानन तदा असे पाहिले ॥६॥