(गीति)
व्यास म्हणे त्या विधिला, अणखी कोणी गजानन प्रभुची ।
भक्ती करुन त्यानें, आकळिला तो वदे कथा त्याची ॥१॥
पूर्वी गजाननाची, भक्ती केली असे परशुरामें ।
व्रत हें केलें त्यानें, कथितों कथना सुलक्ष दे प्रेमें ॥२॥
श्वेतद्वीपामाजी, जमदग्नी हा महर्षि तप धामीं ।
राहे पराक्रमी बहु, भीतीतें देव सर्व त्या नामीं ॥३॥
होता त्रिकाळ जाणत, यास्तव ख्याती प्रथीत ती होती ।
मुनिपत्‍नि रेणुका ही, सुंदर साध्वी सुपूज्य ती होती ॥४॥
उदरीं जन्म तियेच्या, विष्णू घेती प्रसिद्ध अवतार ।
परशूराम म्हणूनी, प्रकटे तेथें पराक्रमी थोर ॥५॥
जननी जनक तयांचा, भक्तहि होता प्रसिद्ध मुनि व्यासां ।
जनकापाशीं त्यानें, वेदाध्ययना करुन हो गुरुसा ॥६॥
नंतर तपास गेला, नैमिष नामें अरण्य जें त्यांत ।
सहस्त्रार्जुन मृगयेसी, करुनी आला तिथें अकस्मात ॥७॥
सैन्यांतिल निवडक ते, अधिकारी घेउनी तिथें आला ।
नृपती देखुन त्यातें, मुनि भावें त्यास आदरें पुजिला ॥८॥
जमदग्नि त्यास बोले, पुष्कळ कीर्ती तुझी मला कळली ।
यास्तव भेटीपासुन, मुदित अशी भावना मशीं झाली ॥९॥
येथें आलां म्हणुनी, भोजन करणें तुम्हां असे उचित ।
ऐशी इच्छा आहे, ऐकुन नृपती तया असें वदत ॥१०॥
भोजनकाल असे हा, भोजन करणें अम्हां असे योग्य ।
सेना अपार आहे, तरतुद झाल्याविना नसे योग्य ॥११॥
मुनिवर दर्शनाचा, लाभ अम्हां जाहला असे थोर ।
म्हणुनी कृतार्थ आम्ही, झालों हें भाग्य आमुचें थोर ॥१२॥
मुनि भूपाला म्हणती, अपार सेना जरी असे तुमची ।
चिंता न करीं भूपा, भोजननृप्ती करीन मी तुमची ॥१३॥
स्नान करुनियां यावें, तोंवरि भोजन तयार होईल ।
पुढती कथानकाला, ऐकें व्यासा सुरंग येईल ॥१४॥