(गीति)
गर्वाची शिक्षा ती, झाली म्हणुनी मनांत लज्जीत ।
शेषाला नारद ते, पुसती वृत्तान्त सांगणें उचित ॥१॥
पाहुनि असें पुन्हां ते, वदते झाले तयास नारद हें ।
तुझिया संकटनाशा, उपाय कथितों करीं श्रवण तूं हें ॥२॥
जरि तूं उपाय करिसी, शिरसीं धरिसी धरा पुन्हां शेषा ।
सामर्थ्य तूज येई, ऐकुनियां धीर येतसे शेषा ॥३॥
नारद मुनीस वदला, शिरसा माझी विदीर्ण ती झाली ।
यास्तव शिरीं न सोसे, भार धरेचा अशी स्थिती झाली ॥४॥
तूं जें कथिसी मजला, करीन तें मी सुपूर्ण भक्तीनें ।
नारद सांगे त्याला, गणपति भजणें यथाविधी सु-मनें ॥५॥
नारद कथी विधी हा, शेष करी तो तपास दारुण ।
झाला मुदीत तेव्हां, वर देण्या प्राप्त तोंच हें जाण ॥६॥
ऐकुन प्रभुवचनासी, वदला तेव्हां सुभक्ति मज द्यावी ।
वाढविं शक्ती माझी, पृथ्वी शिरसीं धरीनशी द्यावी ॥७॥
जेथुन भ्रष्ट कधीं मी, नाहीं होणार हें असें स्थान ।
शिवभक्ति पूर्ण द्यावी, ऐकुन तूं तें सुभाव वरदान ॥८॥
दाखवि विराट रुपा, पाहुन मिळवी प्रसाद भक्तीनें ।
शेषें स्थापित मूर्ती, केली तिजला स्वनाम दे सु-मनें ॥९॥
धरणीधर नाम असें, दिधलें शेषें गजानन प्रभुसी ।
सुंदर मंदिर बांधुन, शेषें आराधिलें स्वयें प्रभुसी ॥१०॥
श्रीविष्णूला प्रिय हो शंकर घेई शिरावरी त्याला ।
उदरीं गणेश धरि तो, प्रेमानें त्या सुभाव शेषाला ॥११॥
शेषानें स्थापियली, मूर्ती आहे प्रवाळ नगरांत ।
विधि सांगे व्यासाला, भृगु सांगे सोमकांत हें श्रवित ॥१२॥