उखळांत दिलें शिर, काय अतां ?
दणकवा मुसळ ढोंग न करितां ! ध्रु०
दुबळ्यांचे बळ केवळ दुस्तर,
करील कैसें दिव्य भयंकर,
बलोद्धतांची मोडिल कंबर,
जग चकित होउं द्या हें बघतां ! १
माय, तुझा तो चिलया बाळा
विसरुं कसा ? कांडिता तयाला
अश्रुबिंदु त्या एक न आला,
बांधिलें अनंता बलवंता. २
प्रल्हादहि सत्याग्रहरत तो,
आइ, आठवे सदैव सुत तो,
ढळे न तिळभर छळीं अमित तो,
पशु करुनि सोडिलें भगवंता. ३
हरिश्चंद्र तव सुत सत्याग्रहि,
सदा अहिंसारत तो निग्रहि,
अजस्त्र मारा रिपुचा साही,
परि हरीस आणी मानवता. ४
ह्या बाळांचा आत्मा पसरे,
युगांतरीं तो आतां उतरे,
एकवटुनि 'मोहिनीं' अवतरे,
तुं वांझ न गे माझी माता ! ५