लागलें वेड हरीचें ग बाई । गोड लागेना करुं कांही ॥धृ०॥
पाहतां ग सावळें, रुप नयनीं या । आनंद बहु होतो मनीं या ।
संसार वाटे, मिथ्या हो मजला । तन मन अर्पावें हरीला । लागलें० ॥१॥
आहार विहार वाटे त्याजावें । प्रभूपद हृदयीं धरावें ।
त्यागुनी सदन, शयन आणि वसन । प्रभूपदीं व्हावें तल्लीन । लागलें० ॥२॥
काय करुं मजसी, कांही कळेना । हरीचा विरह साहेना ॥
शामसुंदर, कां गे येईना । भेट कां अजुनी देईना । लागलें० ॥३॥
पाहुनी प्रेमभाव, प्रगटले हरी । केली कृपा भक्तावरी ।
तेची नीजरुप, करुनीया व्यक्त । दाखवुनी वारी करी तृप्त लागलें० ॥४॥