सद्गुरुनाथा चरणीं माथा ठेवुनी प्रार्थीतें ।
तव स्वरुपावांचुनी विषय सर्वथा न दिसो माते ॥धृ०॥
वृत्ती उठोनी जाय जरी ती फिरण्या बाहेर ।
तरी तव स्वरुपावांचुनी न करो अन्य व्यवहार ।
तत्चिंतनीं ही राहो वृत्ती अक्षयीं तत्पर ।
तत कथनीं तत् श्रवणीं, वृत्ती होवो तदाकार ।
आंस पुरवी हो मनींची चरणीं मस्तक ठेवितें ।
तव स्वरुपावांचुनी० ॥१॥
जी वस्तु मी पाही दृष्टीने ती दिसो सच्चिदानंद. ।
सद्रुप पाहण्याचा तो लागो मजलागी छंद ।
त्या चिद्रुपाने तो व्हावा सदाची स्वानंद ।
आनंदी त्या मुरुनी व्हावा सदा ब्रम्हानंद ।
तुजवांचुनी कोण समर्थ सदगुरुमातें । स्वरुपावांचुनी० ॥२॥
तुझ्या कृपेने सद्गुरु वृत्ती राहो मुरुनी ।
हें जाणुनी अनन्य झालें सद्गुरु तव चरणीं ।
कृपाप्रसादें द्वैत टाकी समुळ काढुनी ।
तुझ्या पदींचें तीर्थ करीते ब्रम्ह तत्क्षणीं ।
वारी म्हणजे हो सद्गुरु चरणीं अनन्य मी होतें । तव स्वरुपावांचुनी० ॥३॥