देवा किती सोसावा । ह्या द्वैत मत्सर भावा ॥धृ०॥
हें मीपण छळीतें भारी । तें तूंपण जाय कधीतरी ।
हा भेद राहे कुठवरी । तें ऐक्य होय केधवा ॥देवा० ॥१॥
जरी केलें तुझें तें ध्यान । तरी द्वैत त्यांत तें जाण ।
तें ध्येय ध्यातें पण । कधी ऐक्य होय ह्या जीवा । देवा० ॥२॥
जरी झाले ब्रह्मज्ञान । तरी अहंपण उठोन ।
करी दूर स्वरुपांतून । कधी ऐक्य योग घडावा । देवा० ॥३॥
वारीची आंस ही मनीं । हें द्वैत जावें निरसुनी ।
हीं सर्व एक होवुनी । स्वानंद मेवा घ्यावा । देवा० ॥४॥