६२
पुराणकाव्यस्तोत्रसुधा |
३०५ कर्मण्यारभमाणानां दुःखहत्यै सुखाय च ||
३०६
पश्येत्पाकविपर्यासं मिथुनीचारिणां नृणाम् ॥ १८ ॥ Ibid, ११, ३.
कर्मण्यकोविदाः स्तब्धा मूर्खाः पण्डितमानिनः ॥
वदन्ति चाटुकान्मूढा यया माध्व्या गिरोत्सुकाः ॥ ६॥
एत आत्महनोऽशान्ता अज्ञाने ज्ञानमानिनः ॥
सीदन्त्यकृतकृत्या वै कालध्वस्तमनोरथाः ॥ १७ ॥
३०७ न तथा तप्यते विद्धः पुमान्बाणैः समर्मर्गः ॥
यथा तुदन्ति मर्मस्या ह्यसतां परुषेषवः ॥ ३ ॥
३०८ सङ्गं न कुर्यादसतां शिश्नोदरतृपां क्वचित् ॥
तस्यानुगस्तमस्यन्धे पतन्नन्वानुगान्धवत् ॥ ३ ॥
३०९ परस्वभावकर्माणि यः प्रशंसति निन्दति ||
स आशु भ्रश्यते स्वार्थादसत्याभिनिवेशतः ॥ २॥
आत्मदोष (६) मद-मानौ
३१० ऐश्वयं च मदश्चैव कामश्चैव महीतले ॥
त्रय एते विवेकस्य तेजो घ्नन्ति किमद्भतम् ॥ २२ ॥
Tbid.
Ibid, ११. २३.
Ibid, ११, २६.
Ibid, ११, २८
३१३ वैरानुबन्ध एतावानामृत्योरिह देहिनाम् ||
अज्ञानप्रभवो मन्युरहंमानोपबृंहितः ॥ १३ ॥
३१४ मानापमानौ यावेतौ तावेवाहुविषामृते ||
पद्म, क्रियाखं. अ. ५.
३११ कामदर्पादिशीलानामविचारितकारिणाम् ॥
आयुषा सह नश्यन्ति सम्पदो मूढचेतसाम् ॥२९॥ पद्म, पातालखं., ९९.
३१२ अल्पं दर्पबलं दैत्य स्थिरमक्रोधजं बलम् ॥
हतस्त्वं दर्पजँदोर्षहित्वा यो भाषसे क्षमाम् ॥ २६८ ॥
अपमानोऽमृतं तत्र मानस्तु विषमं विषम् ॥ ३ ॥
३१५ अहो मदावलेपोऽयमसाराणां दुरात्मनाम् ॥
पद्म, सृष्टिसं., ४३.
भागवत, १०, १४.
मार्कण्डेय, ४१.
विष्णु, ५, ३५.
| कौरवाणां महीपत्वमस्माकं किल कालजम् ॥ ४ ॥]
३१६ विद्यामदो धनमदस्तृतीयोऽभिजनोद्भवः ॥
३१७ मद एव मनुष्याणां शरीरस्थो महारिपुः ॥
एते मदावलिप्तानामेत एव सतां दमाः ॥१४॥ स्कांद, नागरखं., ३७.
Ibid, २३८.
सदा स एव निग्राहचः सुप्ते दैवे विशेषतः ॥ २६ ॥