प्रास्ताविकविलासः ।
१३
इयत्यां संपत्तावपि च सलिलानां त्वमधुना
न तृष्णामातानां हरसि यदि कासार सहसा ।
निदाधे चण्डांशौ किरति परितोऽङ्गारनिकरा-
न्कृशीभूतः केषामहह परिहर्तासि खलु ताम् ॥ ४२ ॥
अयि रोषसुरीकरोषि नो चे-
त्किमपि त्वां प्रति वारिधे वदामः ।
जलदेन तवार्थिना विमुक्ता-
न्यपि तोयानि महाच्ञ हा जहासि ॥ ४३ ॥
ने वारयामो भवतीं विशन्तीं वर्षानदि स्रोतसि जह्वजायाः ।
न युक्तमेततु पुरी यदस्यास्तरङ्गभङ्गान्प्रकटीकरोषि ॥ ४४ ॥
पौलोमीपतिकानने विलसतां गीर्वाणभूमीरुहां
येनाघरातसमुज्झितानि कुसुमान्याजघ्रिरे निजेरै ।
तस्मिन्नद्य मधुत्रते विधिवशान्माध्वीकमाकाङ्कृति
स्वं चेदश्रसि लोभमम्बुज तदा किं त्वां प्रति ब्लूमहे॥ ४५ ॥
12 Even while you have such an a bandance of
water, if you, O lake, do not readily quench the thirst
of the thirsty, whose thirst, alas ! will you be able to
quench in summertime when you have been thinned
( dried up ) by the hot-rayed sun scattering showers of
cinders all round ?
43 O ocean, we should like to say something to
thee if thou dost not get angry : Great as thou art,
thou dost not even spare the waters discharged by the
eloud who is a ( mere ) supplicant before thee !
44 O rain-river, we do not indeed prevent you
from joining the stream of the Ganges (lit. the danghter
of Jahnu ). It is, however, not proper for you to dis-
play your surging billows in front of her.
45 When the bee, by whom smelt and then for-
saken, the flowers of the Celestial trees, growing in