घरांत बसलेल्या काजव्यास---
[चाल : भक्ति ग वंणी । माझी गुंफा ग साजणी ॥]
उडुनि जा स्वैर, । काजव्या, चमक बाहेर, ॥धृ०॥
वासरमणी अस्तासी गेला,
कृष्ण करी तम सर्व जगाला,
अजुनि चंद्रमा वरति न आला,
असे ही वेळ, । जा, जा, जा, तोंवरि खेळ ! ॥१॥
दिवस तुझे हे फार मजेचे,
तेज तुला हें नित्य कशाचें ?
आठवलें तुज बसणें कैचें ?
अगदिंच गौर ! काजव्या, चमक बाहरे. ॥२॥
दाट तरूंचा ती बघ राई,
चमकत चमकत तिकडे जाई,
प्रेम जसें नव-रमणी-हृदयीं,
वीज मेघांत, । जा, तैसा चमके तींत. ॥३॥
वदसि काय “ चिरसौख्य न माझें,
तेज खरें नच तें अस्थिर जें,
मिरवाया मी म्हणुनी लाजें,”
वेडा, बा रे, । हें वेड तुझ्या मनिं सारें. ॥४॥
वेद, पुराणें नच पढलासी,
न्याय, तर्कही नच शिकलासी,
म्हणुनिच ऐसा मूर्ख रहासी,
मानवी कावा । वेडया, तुज नाहीं ठावा ! ॥५॥
असेल त्याचा गर्व धरावा,
अल्प-अधिक हा भेद नसावा.
स्थिरास्थिराचा विचार जावा,
सोडुनि जातां । धन, पुन्हां धरावी लघुता. ॥६॥
“ज्ञानवंत जगिं मनुजप्राणी,
क्षुद्र इतर ” हें कोण न जाणी ?
म्हणुनी अमुच्या नियमा मानीं.
अगाची रीती । जा, ठेविं आपुल्या चित्तीं ॥७॥
सांग कसे बसलो ?
[आचरटपणाचाच आणखी एक मासला.]