सख्या ! सांगसी बोध हिताचा चातुर्याचा तसाच हा ॥
व्यवहाराच्या परी संगती प्रीति होईना सुखावहा ॥
दळादळाची पुरी खुलावट फूल उमलतें जरी ॥
रसिक भ्रमरा तरीच वाटे गुंगावेंसें तदंतरीं ॥
मेघांआडुनि रविकिरणें जरि स्पष्ट दर्शनें नच देती ॥
फुलें खालतीं काय उमलती ? किंवा रसरंगा येती ?
मूठ झांकली लाखाची ती भरिते जरि चालू तूट ॥
दैव उद्यांचें पाहावया परि उघडावी लागे मूठ ॥
गंगास्नानें पावन व्हाया इच्छा झाली जरी मना ॥
देहावरचें वस्त्र वस्त्र तरि दूर करावें लागे ना ? ॥
प्रीतीची रसगंगा बघतां जीव विकारी असे जरी ॥
शिष्ट कल्पना त्यजुनि तयाच्या होतो आत्मा अविकारी
हृदयार्पण जरि करणें आहे स्पष्ट दान तरि करावया ॥
अश्रुजलासह अर्पावं या पुण्यमार्ग एकच सखया ॥
स्वप्रेमातें लपवायाचा बोध तुझा लाभो तुजला ॥
’गोविंदाग्रज’ वाहिल प्रेमा हृदयासह निजअश्रुजला ॥