गिरिशिखरें खरतांना त्यांतुनि कण वाळूचे पडतात,
महासागरोदरीं तेथुनी विश्रांतीस्तव दडतात;
कालमापनास्तव जन त्यांना घटिकायंत्रीं भरतात,
क्षणाक्षणासह एक एक ते खालीं भरभर झरतात.
गिरिस्वरुपा उन्नतिच्या ते करिती देहाची घटना,
विस्तारास्तव शय्यारचना मग करणें लागे त्यांना;
झटति अनंतर अनंतांतही शोधायास्तव परिमाणा,
कालस्वरुप कालाचीही मोजिति घटका भरतांना;
निजकवनाचें मसिलेखन हें, पुसुनि न जावें क्षुद्र तरी,
’गोविंदाग्रज’ यास्तव त्यावरि वाळूचे कण हे पसरी !