गा रे गा रे गाच जरा ॥ माझ्या चिमण्या मुशाफरा ॥धृ०॥
ठराविकाला, नियमांला ॥ बंधाला जड जगताला ॥
जीव पहा त्रासुनि जाई ॥ नको नकोसें त्या होई ॥
करी जराशी बा घाई ॥ रिझवाया त्याला गाई ॥
गोजिरवाणें । अमोल गाणें । हृदयीं बाणे ॥
अस्पष्टाचा सोड झरा । झटपट पळत्या मुशाफरा ॥१॥
आम्ही गातों जें गाणें ॥ तें जगताचें रडगाणें ॥
हृदयीं जो भरला त्रास ॥ तो कविताचरणीं प्रास ॥
शब्दापाठीं हपापले ॥ अर्थासाठीं जन टपले ॥
हृदय करपलें । रसहि हरपले । कवनचि खपलें ॥
गा तूं आतां गाच जरा ॥ रसगंगेच्या मुशाफरा ॥२॥
नियमांनीं झालों ठार ॥ ठराविकानें बेजार ॥
हा जगण्याचा बाजार ॥ सजीवतेचा आजार ॥
अमुच्या कवनाचा पूर ॥ मरत्या जीवाचा सूर ॥
परि तव कवनें । हलतां पवनें । भुलतिल भवनें ॥
त्या कवनाचा सूर खरा ॥ गा, बागडत्या मुशाफरा ॥३॥
स्वैरवृत्ति कवितादेवी ॥ बालवृत्ति तूंही तेवीं ॥
ती सौंदर्याची छाया ॥ तव वदनींही ती माया ॥
गालावरची लाल मजा ॥ दाविं प्रीतिच्या यशोध्वजा ॥
कवनचि रदनीं । कवनचि वदनीं । कवनचि नयनीं ॥
झुलवी खुलवी जीव जरा ॥ सुंदरतेच्या मुशाफरा ॥४॥
हृदयाचे घुंगुर गोड ॥ मन्मनिंचे हरितिल कोड ॥
हृदयाच्या हृदयीं खोल ॥ ओत कवनरस बिनमोल ॥
फुललें विश्वाचें फूल ॥ वर आकाशाची झूल ॥
सुखदुःखांची । बाग जगाची । जरि कांठयांची ॥
फुलांचाच तूं धनी खरा ॥ फुलांत फिरत्या मुशाफरा ॥५॥
चिखल दाट हा जगताचा ॥ रुढीचा, निर्बंधाचा ॥
मम हृदयाचें कल्हार ॥ पवनजलावर अवतार ॥
घेत असे करुनी धीर ॥ तूंच तयाचा शाहीर ॥
त्यांतच राही । गुंगत कांहीं । दंग सदाही ।
गा हृत्कमलाच्या भ्रमरा ॥ मनांतल्या तूं मुशाफरा ॥६॥
हिमवंतीच्या कणांपरी ॥ तव शब्दांची मजा खरी ॥
थेंब न बा ते पाण्याचे ॥ खडेहि किंवा स्फटिकाचे ॥
अस्फुट त्यांचा आकार ॥ वार्यावर पळते स्वार ॥
अर्थ बोबडे । वेडे बगडे । बोल ते गडे ॥
उडवी त्यांना भराभरा ॥ वार्यावरच्या मुशाफरा ॥७॥
अर्थकल्पनांसाठिं गडे ॥ कां बघसी इकडे तिकडे ? ॥
अर्थशब्द सोंगें सारीं ॥ बडेजाव हा बाजारीं ॥
धांव न कसली धरि हांव ॥ धांवायासाठिंच धांव ॥
अर्थ मरुं दे । शब्द खरुं दे । काव्य झरुं दे ॥
परी भरुं दे नादभरा ॥ चुकल्या मुकल्या मुशाफरा ॥८॥
अर्थ कळेना जरी कुणा ॥ तरि तो नशिबाचाच उणा ॥
मार्ग कुणा का दावाया ॥ ढगांमधें चमके माया ? ॥
मूठ झांकली लाखाची ॥ उघडतांच कुचकामाची ॥
अस्फुट गाना मिरक्या ताना । त्या घेतांना ॥
नाच बिजलिच्या धरुनि करा ॥ मेघावरच्या मुशाफरा ॥९॥
मुग्धापदिं घुंगुरवाळा ॥ गायाचा त्याला चाळा ॥
स्वैराचें बंधन त्याला ॥ खुला ताल त्या नाचाला ॥
रुम्झुम् शब्दा अर्थ नसे ॥ थबथबती परि दिव्य रसें ॥
त्या स्वच्छंदा । त्या मकरंदा । त्या रसकंदा ॥
नाचूं दे कवनांत जरा ॥ हृदयामधल्या मुशाफरा ॥१०॥
मार भरारी नभाकडे ॥ मेघावरतीं नाच गडे ॥
करि त्यांचे तुकडे तुकडे ॥ उडवी जग जिकडे तिकडे ॥
कविताजल जें चहूकडे ॥ पडतां आत्मा थंड पडे ॥
’पाउसपाणी । अभाळदाणी ।’ इकडे आणी ॥
शांत करी ही वसुंधरा आकाशांतिल मुशाफरा ॥११॥
ऐकवि गगनाचें गान ॥ जीव तुझ्यावर कुरबान ॥
सूर सारखा लाव चढा ॥ दिव्य नाद करि पुढें खडा ॥
शब्दा शब्दा मुशाफरा ॥ जिवाचाच देईन हिरा ॥
जीव किरकिरा । फारच अधिरा । बहिरासहिरा ॥
करावया मंजुळ मुखरा ॥ गा गगनांतिल मुशाफरा ॥१२॥
अवकाशाच्या पानबुडया ॥ तरल जलीं जा टाक उडया ॥
आनंदाच्या पलीकडे ॥ काय मजा मज सांग गडे ॥
अज्ञेयाच्या परतीरा ॥ नाचत नाचत जाच जरा ॥
तसा तरंगत । तसाच रंगत । नसतां संगत ॥
हात घाल जा परात्परा ॥ अवकाशांतिल मुशाफरा ॥१३॥
विश्वाचीं अवघड कोडीं ॥ कवनाच्या मंत्रें सोडी ॥
स्वानंदाच्या पैलथडीं ॥ ब्रह्माची चल उकल घडी ॥
सवेंच खालीं पहा बरें ॥ जगास विसरुं नको बरें ॥
परात्पराचा । भवरा साचा । विस्मरणाचा ॥
नको सांपडूं त्यांत जरा । स्वानंदाच्या मुशाफरा ॥१४॥
परमात्म्याच्या भवर्यांत ॥ पडतां तूं गिरक्या खात ॥
त्या विस्मरणाची माती ॥ जमतां , मोरा तुजवरतीं ॥
फुंकर तीन्ही काळांचा ॥ मारुनि उडवूं थर वरचा ॥
झिम् झिम् मोरा । ये सामोरा । थोरापोरां---॥
वर न्याया कर देच खरा । चिरंतनाच्या मुशाफरा ॥१५॥
थकतां मग कोमल काया ॥ घेच विसावा श्रम जाया ॥
विश्वकटाहावर पैस । पाय पसरुनी बा बैस ॥
शीळ वाजवुनि पवनांत ॥ समाधान मिळवी शांत ॥
तरि त्या स्थानीं । मधुनी मधुनी । रंगुनि कवनीं ॥
गा रे गा रे गाच जरा ॥ माझ्या चिमण्या मुशाफरा ॥१६॥