तुटे स्नेहसंबंध सर्वस्विं आतां । टाकितां तूं असें या अनाथा ॥धृ०॥
सात वर्षें, सखे ! हर्षद स्वप्न जें । पाहिलें, भोगिलें तेंच आतां ।
घोरतिमिरा निशा सहज भय देतसे । जीव हा एकला आज उरतां ॥
अश्रुधारा पहा वाहती निर्भरा । चित्त विव्हल; नसे वृत्ति शांता ।
नयनजलिं नाहतां, त्यासवें वाहतां । पाहिना तुजविना जीव जगता ॥
जीवनव्याप हा व्यर्थ वाटे पहा । नयनविषयाच ही विश्वसंस्था ।
कांहिं नाहीं पुढें, जीव तिमिरीं बुडे । स्तिमित वा बधिर वा जात अंता ॥
नाश तरि सर्वथा होउं दे एकदां । आपदा लोपवी रे कृतांता !
कष्टला जीव हा दुःखामात्रावहा । शून्यता जीविताप्रति वहातां ॥
यत्न केले सखे ! रत्न तुजसारखें । कविं तरी व्हावया प्राप्त हातां ।
अन्य घटना परी नाकळे कां करी । देव कीं दैव कीं तो विधाता ! ॥
जन्म हा व्यर्थसा होत ! होवो तसा । सर्वथा शिवपरा ईशसत्ता ।
प्रेमयज्ञाप्रति प्रथम ही आहुति । अपरिहार्याच जी जीवजाता ॥
एक आशा उरे--( तीच परि मज पुरे ) । तिजसवें जीव करि एकमयता ।
"जन्मजन्मांतरीं एकदां क्षणभरी । प्रेम लाभो तुझें शोकधाता" ॥
अनुष्टुभ
भावोल्लेखार्थ आलेखी कष्टदें शोकनिग्रहें ।
"गोविंदाग्रज" हें बोले ! अंतिम प्रेमगीत हें ॥