शहाजहानाआधीं मेली ख्यालिखुशाली ती त्याची ।
खडा तेवढा ताजमहालच भूषा जी या जगताची ॥
चुकल्या तरुणा ! वेश्याक्रीडन आज तुझें स्मरणांत नसे ।
कालिदासकृत शाकुंतल परि सरस्वतीच्या कंठि असे ॥
खुनी खडयांनीं भरले रांजण वाल्ह्याचे फुटले सारे ।
उरलें रामायण तें नटवी श्रीरामा निज आधारें ॥
गोकुळांतल्या चोराचा नच गोपींना आतां त्रास ।
श्रीकृष्णाची गीता उरली द्याया मरत्या उल्हास ॥
गडगडणें, काळोख, विजा हीं गेलीं वळवाच्या मागें ।
अन्नब्रह्मची साक्ष तयाची द्याया हें राही जागें ॥
कांटे सुकले फांदीवरतीं-धन त्यांची झाली राना ।
गुलाब देवा, तुम्हां वाहिला, गोड करुनि तो कां घ्याना ॥
दूषण वगळुनि भूषणमात्रें प्रभुपूजन करि काळ असें ।
तुम्हीं आम्हीं कष्टी होणें हा कुठला मग न्याय असे ? ॥
अनुष्टुभ्
’गोविंदाग्रज’ अर्पी ही स्वभावें चरणांवरी ।
रसिका, घ्या फूल नाहीं फुलाची पाकळी तरी ॥