थांब जरा, तारके ! जरा तरि थांब, सखे सुंदरि !
कुणिकडे नेशी मज यापरी ?
तव किरणांच्या सुंदर कोमल आधारावरि सखे !
केलें माझें मज पारखें !
स्वर्गसुखाची आशा लावुनि ओढिसि मजला गडे !
थांबचि---सांग परी कुणिकडे ?
अति दुःखांच्या सतत अनुभवें हळवा जिव जाहला,
सुखाची सवय नाहिं त्याजला !
परि आशा लावुनि नेशी मज वरिवरी,
देशील टाकुनी स्वर्गांतुनि मज जरी,
तो अधःपातही या उन्नतिच्या परी !
उच्चतेस या योग्य न मी तरि स्वप्रेमें सांवरी,
याचना ’गोविंदाग्रज’ करी.
प्रेमें जीं कुसुमें दिलींस मजला
तूं, प्रेमले ! धाडुनी,
कोमेजून उद्यांच जातिल---सुखें
जावोत कोमेजुनी !
नाहीं वाटत खेद लेश, उलटा
आनंद वाटे मना;
प्रेमाची स्मृति त्या जिवास जडुनी
आजन्म राहील ना !