सार्या त्या कविता तशाच असती; ते अर्थही त्यापरी ।
शाळाही अजुनी नवीच दिसते त्या रम्य जागेवरी ॥
**! वाहतसे भरुनि दुथडी ’उल्हास’ तेव्हां जशी ।
गेला वाहुनि काळ तो, सकळ तीं सौख्येंहि त्यांचीं तशीं ॥१॥
आनंदें भरलें असें जग तसें आतांहि **!पहा ।
** ही असतील त्यापरि किती लोकांत रम्य अहा ॥
प्रेमाचीं नवजीवनेंहि दिसतीं स्वच्छंद चोहींकडे ।
ज्याचें त्यास नसे तरी जगभरी शून्यत्व ये रोकडें ॥२॥
बाले, दृष्टि मनोहरा मजवरी तूं टाकिलीं ज्या क्षणीं ।
गेला तो क्षण सांग सांप्रत कुठें ? हें शल्य राहीं मनीं ॥
काळाच्या उदरांत खोल दडला जाऊनि कोठें तरी ।
** ! शोकच शेष आज उरला प्रेमांतुनी अंतरीं ॥३॥
विद्यादानिं नसे विशेष गति त्या बाल्यांत आम्हां तशी ।
प्रेमाचा पहिला धडा गिरविला निर्दोषशा मानसीं ॥
** ! तीं वचनें मरुन पडलीं; पद्यांत त्यां पाठवी ।
"गोविंदाग्रज" आज विव्हल मनें, ** ! तुला आठवी ॥४॥