महादेव बी. बुरूटे - घावात कुर्हाडिंच्या, फाट...
एकविसाव्या शतकात मानवाच्या वाट्याला आलेले एकाकीपण कित्येक कवींनी त्यांच्या एकेका कवितेने भरून काढले.
घावात कुर्हाडिंच्या, फाटे तुटून गेले ।
सावलीत वाढलेले, रावे उठून गेले ॥
वैशाख पेटलेला, वनवा चेतना वनी
झळी झळाळते जल, कोणी लुटून गेले ।
शिकार करण्या गेले, अन् तेच बळी झाले
पाठीवरचे त्यांच्या, भाते सुटून गेले ।
जली फरटले नाव, अन चाव वादळांचा
कसलेले नावाडी, संकट कटून गेले ।
एक झोपडे होत, प्रांतात वार्याच्याच
खेळात वादळाच्या, ते विस्कूटून गेले
पडझडीत शिशिराच्या, गात्रे गारठलेली
बहरात वसंताच्या, अंकुर फुटून गेले ।
घावात कुर्हाडिंच्या, फाटे तुटून गेले ।
सावलित वाढलेले, रावे उठून गेले ॥
N/A
References : N/A
Last Updated : November 11, 2016
TOP